گزارش اپتیك؛
شهیدی که جان ها بخشید و جان تقدیم کرد
اپتیک: عالم بود، خودش می دانست که قرار نیست در بستر از دنیا برود او مرد انتخاب بود. انتخاب نموده بود قهرمان زندگی کند و قهرمان از دنیا برود علی شهادت گونه زیست و مزدش را از خدا گرفت.
خبرگزاری مهر - مریم عاطفی: می شود در اوج مصیبت زیر گلوله باران دشمن مردانه ایستاد، می شود با دیدن بار سنگین ترین داغ ها، به پیروزی امید داشت و سربلند ایستاد. می شود دل در دل آتش بیماران را تیمار کرد، به خردسالان و مجروحان زندگی بخشید و برایشان جان داد. می شود! باور نداری؟ شاهدم شهدا و کادر درمان بیمارستان های غزه و لبنان. بالاتر از هزار نفری که نتوانستند زخم های به جا مانده از حملات مداوم سگ هار منطقه بر تن زنان و خردسالان را نبینند و چشمشان را بر مظلومیت آنها ببندند، تصمیم گرفتند تا آخرین نفس کنار آنها بمانند و به قسمی که خورده اند وفادار باشند. گویی همه آنها می دانستند در این راه شاید بازگشتی نباشد اما استوار و محکم در راه درست تاریخ قدم برداشتند تا وقتی آیندگان این روزهای تاریخ را مرور می کنند ببینند مردم مظلوم غزه و لبنان تنها نبودند و عده ای برای دفاع از آنها جانشان را تقدیم کردند. دکتر علی حیدری یکی از همین آدم هاست، از آنها که به این مسیر دعوت شده بودند، همان ها که داغ مادران و کمر خم شده پدران زیر بار مصیبت ها را تاب نیاوردند. یقین شان شد شهادت. آری شهید نسبتی با نیستی و فراموشی ندارد و شهید، همیشه زنده و در دل ها ماندگار است همانگونه که پرچمدار انقلاب اسلامی می گفت شهادت عزتِ ابدی است، حیات ابدی است.
آری که انگار او با چشم دل دید امام رئوف (ع) برایش آغوش باز کرده، پس بجای آه حسرت، حال خوبِ غبطه را جایگزین کرد و پا در این راه پر از رمز و راز گذاشت. من هم به آرزویم می رسم «اگر خدا بخواهد به آرزویم می رسم، من الان کفرشوبا هستم و همینجا می مانم و به احتمال زیاد در این جنگ شهید می شوم. اگر جسمی از من باقی ماند دوست دارم کنار امامم خمینی (ره) دفن شوم اگر شد اگر نشد با خدا» این صحبت های آخر اوست. پزشکی که در آخرین لحظات عمرش هم در آمبولانس در حال خدمت به مجروحان بود و با تیر حرمله های زمان به دیدار امامش شتافت. من این مرد را نمی شناختم اما با شنیدن این صدا چیزی در قلبم آتش می گیرد و ذوب می شود و گدازه هایش از گوشه چشم هایم روی صورتم شیار باز می کند.
صلابت مرد و اقتدار همراه با مظلومیتش، رضایتی که در صدایش موج می زند، جملات امام (ره) را در ذهنم تداعی می کند که می گفت «شرف بزرگِ شهدای در راه حق، حیات عند الرّب و ورود در ضیافه اللَّه است. این حیات و این ضیافت را با قلم های شکسته ای مثل قلم من نمی توان توصیف و تحلیل کرد، این حیات و این روزی غیر از زندگی در بهشت و روزی در آنست. این لقاء اللَّه و ضیافه اللَّه است.» درست است جای خالی علی آقا در میان رفقا و همرزمانش بیشتر احساس می شود، اما عزم آنها هم برای ادامه راه این شهید بیشتر جزم شده است. دکتر علی عابدی دوست و همکار شهید حیدری دوران همرزمی و رفاقتش با او را اینطور روایت می کند، شهید را از سال نود و چهار می شناسم رفته رفته ارتباطمان از رابطه دو همکار به رفاقت قریبی تبدیل شد. اوایل سال نود و هفت بود که رسماً در بیمارستان ایرانی لبنان در خدمت دکتر علی بودیم. او خیلی زود از پزشکان و مدیران اصلی بیمارستان شد و از همان سال ها دیگر حشر و نشرمان به هم گره خورد و مسیر زندگی، روز و شب ما را کنار هم گذاشت. حضور علی در لبنان قصه دارد، دوره نوجوانی و جوانی اش را به عنوان بسیجی رزمنده داوطلب در دفاع مقدس شرکت کرد. دغدغه دین داشت. وارد حوزه علمیه شد و دروس حوزه را تا آخر تمام کرد، دو سالی هم دانشگاه تهران حقوق می خواند ولی گمشده علی او را در نهایت به سوی تحصیل در رشته پزشکی فرا خواند. پزشکی را نخبه وار تمام کرد، در همان روزها که قسمتی از جنوب لبنان توسط رژیم صهیونیستی اسرائیل اشغال شده بود.
او فرزند خلف خمینی کبیر بود روح علی با جهاد و انقلاب عجین شده بود، او فرزند خلف خمینی کبیر بود. از همان ها که حقیقت ناب انقلاب را درک کردند و تفکر و اندیشه انقلاب را زیستند از آنها که بی تاب عمل هستند بی تاب دفاع از حق و مظلوم هستند. از آن دست شاگردانی که ره صد ساله را در لبیک یا خمینی طی کردند. حالا لبنان مظلوم دکتر علی بی تاب فرزند خمینی را فرا می خواند و در نهایت او تصمیم می گیرد. برای خدمت به مردم لبنان وارد جنوب لبنان که آن موقع تحت اشغال بود شود. پیش از آن ابتدا دوران طرح پزشکی را در شبکه بهداشت کشورش گذراند و سال هفتاد و پنج رسماً به لبنان عزیمت کرد. به منطقه جنگی جنوب لبنان. در جمع یاران ۶۳ ساله آن وقت ها حدودا بخشهایی از جنوب لبنان تحت اشغال رژیم صهیونیستی بود. دکتر علی در همان جنوب آغاز به کار کرد دو سه سالی که گذشت با یک خانواده ی لبنانی آشنا شد. ازدواج کرد و پدر شش فرزند شد. دو دختر و چهار پسر.
علی مرد جهاد بود هر جا علم کارهای جهادی مردمی بلند می شد، در هر عرصه ای که در حقیقت نیاز به یک فرد از خود گذشته و یک انسان جهادی بود علی حضور داشت. این را همه آنان که او را می شناختند به خوبی درک کرده بودند. در تمام دوره های سختی که جنگ در لبنان بود. از آزادسازی جنوب لبنان سال ۲۰۰۰ تا جنگ سی و سه روزه حزب الله لبنان و تا زمان جنگ سوریه در همه این دوره ها و در همه یک سال قبل از شروع طوفان الاقصی به بعد در تمام لحظه ها وسط میدان خدمت به مردم بود. با دکتر علی بالاتر از چهار سال در موکب امام حسن مجتبی در کربلا به زائران امام حسین خدمت کردیم. اینجاست که باور به این جمله که تا کسی شهید نشده باشد شهید نمی شود برایمان تبدیل به اعتقاد شد علی نمونه بارز شهیدانه زیستن بود. عاطفی و مهربان بود، شجاع و حق طلب بود، آرام و صبور بود، مقتدر و متخصص بود.
عالم بود، خودش می دانست که قرار نیست در بستر از دنیا برود او مرد انتخاب بود. انتخاب نموده بود قهرمان زندگی کند و قهرمان از دنیا برود علی شهادت گونه زیست و مزدش حتما شهادت بود. آن هم به دست شیطان مجسم و در شصت و سه سالگی. شاگرد مکتب انقلاب در راه خدمت به مظلوم در کشوری دور از خاک موطن خودش توسط پهپاد های رژیم صهیونیست ها به فیض شهادت می رسد و برای شاگردان مکتب خمینی در کلاس مجاهدت نمره قبولی نمره شیرین شهادت است...
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب