یادداشت؛
حال خوب پدر و مادرها با اقدام وزارت بهداشت
اپتیک: روزنامه ایران درباره ی اقدام وزارت بهداشت برای رایگان شدن درمان کودکان زیر 7 سال، یادداشتی را منتشر نموده است.
به گزارش اپتیک به نقل از مهر؛ ایمان ملکوتی در این یادداشت نوشته است: آدم تا پدر و مادر نشده نمی داند استرس و اضطراب چه طعمی دارد. روزگار هم بالا و پایین زیاد دارد، بطورمثال در عصر یک روز بهاری همچنان که مشغول کاری و در فکر و خیال، خنده بچه ها در گوش هایت زمزمه می کند، ناگهان با صدای زنگ تلفن به خود می آیی که خودت را برسان، پسر کوچکی که هنوز یک سالش هم نشده، حالش خوب نیست و باید به بیمارستان برویم. نام بیمارستان که می آید ناخودآگاه در ذهن تمامی مردم کلید واژه های بستری، هزینه، دارو و … نیز امتداد پیدا می کند. حال شما فکر کن که دکتر شیفت دستور بستری هم بدهد، انگار آسمان به زمین آمده و همانجا می نشینی و مبهوت، رفت وآمدهای همراهان دیگر بیماران را تماشا می کنی. شما را نمی دانم ولی این لحظات برای همه پدرها دشوار است، استرس و حرف های مادر بچه، صحبت های دکتر، نگرانی از نوع بیماری و دودوتا چهارتا کردن ذهنی از میزان پول مورد نیاز در کنار هم، تشکیل دهنده یک سناریوی غم انگیز پدر فرزندی است. روی تابلوی اورژانس بیمارستان دولتی مفید برگه ای نظرم را جلب می کند: «به دستور مقام عالی وزارت، تمام هزینه های بیماران زیر ۷ سال رایگان است.» زیر لب می گویم چه باحال و بدون توجه خاصی از کنارش می گذرم، چون هم دل و دماغ فکر کردن به این را ندارم هم خیلی هضمش آسان نیست؛ مگر می شود؟! با خودم فکر می کنم چند نفر دیگر روزانه به این برگه نگاه می کنند و جرقه امید و اطمینان در ذهنشان می آید؟ آیا واقعاً این کار شدنی است؟ هزینه بیمارستان رایگان؟ گرفتاری و شلوغی روزهای بیمارستان خیلی مجال فکر کردن به این مساله را نمی دهد و سلامتی خود فرزند اینقدر مهمست که تو حاضری هرچقدر هم لازم باشد هزینه بپردازی ولی او باردیگر مثل روز اول بخندد. روز اول، روز دوم، روز سوم و… همراه با نگرانی، آزمایش ها و انجام مراحل درمان کودک طی می شود و تو اینروزها بدون اعتنا به آن برگه دستور وزیر بهداشت در ذهن خودت مشغول حساب و کتاب هزینه های بیمارستان هستی. روز پنجم، دکتر برگه ترخیص را امضا می کند. صدایم می زنند که به حسابداری برو. راستش دست و پایم می لرزد. مگر یک خبرنگار، کارمند، کارگر یا هر قشری چقدر درآمد دارد که بتواند این هزینه ها را باردیگر جبران کند. با این فکر و خیال جلوی حسابداری می رسم.
- پدر بچه شمایید؟
- بله.
- این برگه را ببرید صندوق و بیاورید تا برگه ترخیص را بدهم. به برگه نگاه می کنم. یک کد با یک شماره که انگار رقم پرداختی است. چندبار می خوانم: ۳ میلیون؟! با خودم می گویم برای ۵ روز خوب است. باردیگر یاد برگه روی اورژانس که دستور وزیر رویش بود می افتم؛ پس آن چه بود؟ به راهم ادامه می دهم و به صندوق پرداخت می رسم. - آقا کارت بکشید، ۳۰۰ هزار تومان. چشمانم برق می زند. یحتمل این هم برای همان یک شب اتاق اختصاصی مادر و بچه است که باید بپردازم. برگه روی شیشه اورژانس راست می اظهار داشت: «به دستور مقام عالی وزارت، تمام هزینه های بیماران زیر ۷ سال رایگان است.» نفس راحتی می کشم و می خندم. یاد جمله رهبری می افتم که چند سال قبل فرمودند، همراهان بیمار جز دغدغه مریض داری نباید دغدغه دیگری داشته باشند. «دم وزارت بهداشت گرم» می گویم و لبخند می زنم. آسمان چقدر آبی است. حال فرزندم رو به بهبود است. باردیگر می خندد و من خوشحالم از آرامشی که قسمتی از آنرا مدیون تدبیر متولیان درمان کشورم هستم. حالا چند روزی گذشته است و سرگرم کارم که خبری نظرم را جلب می کند: «از امروز تمامی بیمارستان های دولتی و واحدهای تابعه دانشگاه مکلف هستند پذیرش، بستری، اعمال جراحی، اقدامات تشخیصی – درمانی و ترخیص کودکان زیر هفت سال بیمه شده را بصورت رایگان انجام دهند.» یاد روزهای بستری فرزندم می افتم و لبخند می زنم؛ لبخندی از سر آرامش. راستی روزانه چه تعداد پدر ایرانی درگیر با این مساله لبخند بر لبانشان می آید؟ کار خوب را باید گفت و تبلیغ کرد.
منبع: optlab.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب